Die koffer had ik jaren eerder moeten inpakken…..

Ze stond met haar ingepakte koffer voor hem. ‘Zo,’ zei ze, ‘ik ga. Ik ga naar het station en daar pak ik de trein.’ ‘En toen?’ vroeg ik aan hem, toen dit stel na deze gebeurtenis bij mij op de bank zat. ‘Wat dacht jij toen?’ ‘Nou,’ zei hij, ‘toen dacht ik: nu is het wel tijd voor een goed gesprek, maar ik weet dus niet hoe dat moet. Daarom zitten we nu hier.’

Ze was niet gegaan die dag, al had ze zich echt voorgenomen om dat te doen. Al jarenlang voelde ze zich ongelukkig in deze relatie. Hij was nooit een prater geweest, vroeger ook al niet. Maar toen de kinderen het huis uit waren en hij niet meer werkte, werd het zichtbaarder dan ooit. Ze had leuke vriendinnen en een fijn leven, maar in haar relatie voelde ze zich steeds meer alleen. Dit bracht haar tot deze dag, dat ze met haar ingepakte koffer voor hem stond. Zijn goede kanten kan ze zeker noemen en ze houdt van deze man, al die jaren al. Maar de stilte kan ze niet langer verdragen.

We gaan aan het werk. Langzaam maar zeker leert hij meer te praten, meer te delen, haar meer het gevoel te geven dat ze belangrijk voor hem is, zijn waardering voor haar meer uit te spreken. Zij leert haar wensen hardop uit te spreken. Niet haar verwijten maar haar wensen. Dat is echt heel wat anders. Zij leert te vertellen waar ze behoefte aan heeft, op een duidelijke, directe manier, zodat hij er niet naar hoeft te raden.

Hij gaat niet het hoogste woord voeren op een feestje. Hij kletst haar de oren niet van het hoofd. Hij is wie hij is. Maar de stilte in huis is niet meer zo oorverdovend. Zij voelt zich meer gezien en gehoord, ze voelt zich niet meer zo alleen. In het laatste gesprek zegt ze tegen mij: ‘Die koffer, die had ik jaren eerder moeten inpakken!’