Geen vuiltje aan de lucht…..aan de buitenkant

Een stel, midden dertig, drie kleine kinderen. Van de buitenkant lijkt alles perfect. Ze hebben het goed voor elkaar± allebei een goede baan, een prachtig huis in een fijne kindvriendelijke buurt, twee mooie gezonde kinderen, een lieve familie, een rijk sociaal leven… Geen vuiltje aan de lucht, zou je zeggen. Toch wel… Als ze ’s avonds op de bank zitten, hebben ze elkaar weinig te melden. Als  ze samen in bed liggen, is zelfs een welterustenkus er vaak al niet meer bij. Organisatorisch loopt hun leven op rolletjes. Praktisch helpen ze elkaar altijd uit de brand. Maar van een emotionele en intieme verbinding is al een hele tijd geen sprake.

Zij heeft dit al regelmatig ter sprake gebracht. Dat ze de verbinding en de intimiteit mist in hun relatie. Dat ze zich eenzaam voelt als hij zich ’s avonds in bed van haar afdraait. Dat ze graag goede gesprekken met hem voert over wat haar bezighoudt en over wat hem bezighoudt. Dat het zo niet de goede kant op gaat.

Tot nu toe is het haar niet gelukt hem echt te bereiken. Ja, hij schrikt als ze dat zegt. Diep vanbinnen weet hij ook wel dat het misschien anders zou kunnen, anders zou moeten. Dat er meer te halen is uit de relatie dan ze doen. Hij piekert erover als hij ’s nachts in bed ligt. Maar dan wordt het weer gewoon ochtend, is er van alles te doen en te regelen en verdwijnt het relatieprobleem weer naar de achtergrond. Tot zij het op een avond weer eens aanhaalt en zij er inmiddels moe en verdrietig van wordt dat er niets verandert en dat het lijkt alsof het hem niet interesseert. Ze vraagt zich steeds vaker af: is dit dan de manier waarop we samen oud gaan worden? Is dit waar ik gelukkig van word?

Dit was het moment waarop ze contact met mij heeft gezocht. Zo kan en wil ze niet verder. Er moet iets gebeuren. In het eerste gesprek kwam hun communicatiepatroon al snel aan het licht. Zij is de ‘aanvaller’ en hij de ‘vermijder’. Dit is een patroon dat je veel ziet in langere relaties. Zij wil hem door elkaar schudden, hem duidelijk maken dat het zo niet goed gaat. Ze probeert keer op keer tot hem door te dringen om dingen te veranderen. Hij vindt dit moeilijk. Hij realiseert zich wel dat er misschien dingen moeten veranderen, maar weet niet hoe. Hij trekt zich verder terug, waardoor zij hem helemaal niet meer kan bereiken. Zo beland je als stel in een neerwaartse spiraal waar je samen maar moeilijk uitkomt.

Zij vertelt me dat haar emmer inmiddels zo vol is dat die overloopt; de tranen zitten heel hoog. Ik denk juist dat de emmer te leeg is… Als je het bekijkt vanuit het oogpunt van verbondenheid, emotionele verbinding en intimiteit, is haar emmer veel te leeg. Die wordt niet bijgevuld met liefde en warmte en genegenheid en dat is hoog tijd. Omdat de emmer zo leeg is, gaat ze steeds meer twijfelen aan de relatie en piekert ze zich suf waar ze goed aan doet.

Het is zaak dat dit stel uit dit patroon van aanvallen en vermijden komt. Dat hij risico’s gaat nemen, dat hij zorgt dat haar emmer weer gevuld raakt, dat hij leert echt contact met haar te maken op emotioneel vlak. Wat haar te doen staat is haar twijfels een halt toeroepen, proberen niet de hele dag te piekeren, met zachte ogen naar hem kijken, hem tijd geven om naar haar toe te groeien en haar hart open zetten. Als ze dit lukt, kunnen ze elkaar weer leren vinden en weer echt een liefdesrelatie hebben in plaats van een broer-zusrelatie.